Pierwsze slajdowisko poświęcone białoruskim walorom turystycznym i historycznym za mną. I za wspaniałymi gośćmi, którzy przyszli lub przyjechali do Miejskiego Ośrodka Kultury, Sportu i Rekreacji w Chełmku. Jak było? Nie mnie oceniać. Wiem, czego zabrakło.
Fot. Paweł Waligóra
Hardkorowi rowerzyści z Jaworzna
Wprawdzie kilkanaście osób na sali kinowej chełmeckiej placówki trochę ginęło w przestrzeni, ale wybór miejsca nastąpił świadomie. To tu można bowiem pokazać zdjęcia w dużym formacie na dużym ekranie. W ciągu godziny obejrzeliśmy ich 150.
Ktoś zapyta: tylko kilkanaście osób? Odpowiem – aż. Po pierwsze, dlatego, że wczesna pora (16.30) i czwartek. Po drugie, nie czarujmy się. Jak wielu ludzi interesuje się Białorusią? Szczerze? Spodziewałem się, że zjawi się maksymalnie kilkoro zainteresowanych. A tu miła niespodzianka.
Bardzo pozytywnym zaskoczeniem był dla mnie przyjazd trojga rowerzystów z Jaworzna. To inicjatywa Klubu Rowerowego Kasztan. Wprawdzie wiedziałem z anonsów na FB, że montuje się ekipa, ale że się zebrała i dotarła – wielki szacun dla Pani i Panów. Pisać i deklarować można przecież dużo. Internety przyjmą wszystko. Przypomnę – w czwartek było wyjątkowo ziębliwie i wietrznie. Dojście do zaparkowanego w pobliżu samochodu zdawało się wyczynem nie lada, a tu – zameldował się jaworznicki tercet na kole ;) Dziękuję :)
Spacer po Nowogródku, Pińsku, Słonimie i Mińsku
Zgodnie z zapowiedzią, poleciała historia o Poleszukach (z archiwalnymi zdjęciami sprzed 100 lat) i poleskich wiedźmach. Podążyliśmy śladami Adama Mickiewicza - odwiedziliśmy Nowogródek, Zaosie oraz jezioro Świteź. Zajrzeliśmy do Pińska, gdzie przed II wojną światową stacjonowała polska Flotylla Rzeczna Marynarki Wojennej (wcześniej Flotylla Pińska) złożona ze stu jednostek pływających. W Pińsku stoi też dość ciekawy ;) pomnik Lenina.
Trochę odpoczęliśmy na białoruskich Malediwach (w Jaworznie jest tak samo - dopowiedzieli goście z sali), odwiedziliśmy wielokulturowy Słonim i zakończyliśmy spacerem po Starówce w Mińsku.
Klątwa Lenina
Dopadła mnie po raz drugi. Pierwszy raz zdarzył się w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Chrzanowie, w maju 2016 roku, podczas spotkania podsumowującego wystawę fotograficzną „.kg. Ludzie. Miejsca”. Wtedy wysiadł mikrofonowy mikroport. W czwartek, w Chełmku, po wyświetleniu slajdu z popiersiem Lenina w Nowogródku, zawiesił się plik z prezentacją.
O zdjęciach z Leninem
Jak wjechać na Białoruś
Na początku mówiłem także trochę o tym, jakie są możliwości przekroczenia granicy z Białorusią. Tych nieustannie przybywa. Bo, z wizą, wiadomo. Po wjeździe samochodem, autobusem, czy pociągiem, dostępny jest każdy zakątek kraju naszego wschodniego sąsiada. Wcześniej jednak trzeba wizę uzyskać. Z tym bywa różnie. W ruchu bezwizowym najprostszym, ale i najdroższym rozwiązaniem jest przylot samolotem na lotnisko w Mińsku. Wtedy można zwiedzać Polesie i wszystkie inne atrakcyjne miejsca do pięciu dni.
Są też inne bezwizowe możliwości.
Białoruś bez wizy
Białoruskie kulinaria i trunki, o których nie było ani słowa
Na koniec muszę się mocno walnąć w klatę. Nie wiem, jak to się stało, że z przygotowanego pokazu zniknął moduł poświęcony temu, co ważne, lub dla wielu, najważniejsze, czyli kulinariom i trunkom. Spróbuję, w dużym skrócie, naprawić to karygodne zaniedbanie ;)
Generalnie, na Białorusi jest smacznie i prosto. Draniki, czyli placki ziemniaczane, w różnych konfiguracjach (najczęściej ze śmietaną) spotkamy wszędzie. Bardziej wyszukaną i droższą opcją są draniki z gulaszem. Wyśmienite. Do tego wcześniej na rozbudzenie apetytu można zjeść popularną na Wschodzie soliankę i czego chcieć więcej? :)
Dla Polaków, w większości przyzwyczajonych do picia piwa z zakąską w postaci słonych orzeszków lub paluszków, dużym zaskoczeniem mogą być, zamiast nich, różnorakie suszone i solone ryby, i małe rybki stanowiące na Białorusi niezbędny dodatek do degustacji złocistego napoju. Obyczaj godny pochwały :)
Witryna w małym barze w Hancewiczach
Zwolennikom nieco ;) mocniejszych wrażeń polecam degustację samogonu z sałem (soloną słoniną) na zagrychę. Wrażenia smakowe – bezcenne.
Po spotkaniu w Chełmku byłem parokrotnie pytany, czy gdzieś jeszcze opowiem o Białorusi. Dziś mogę odpowiedzieć tylko tyle, że nie wiem.
Specjalne podziękowania dla Waldka Rudyka, dyrektora MOKSiR w Chełmku za, jak zawsze, życzliwą gościnę, dla Pawła Waligóry za zdjęcia, dla Wszystkich za obecność i jakże inspirujące rozmowy :)